یکی از عقل می لافد، یکی طامات میبافد

چند سال قبل، انتخابات شورای شهر، یکی گفت: فلانی هم خودش رو کاندید کرده واسه شهر( شهرستان) خودشون ، گفتم : مگه سابقه اجرایی داشته؟! چون میدونم که پدرش ملاک بود و این اجاره ها رو میگرفت و میخورد، با تحیر اون آدم که شاغلِ و فوق لیسانس فلسفه از یکی از معتبرترین دانشگاههای کشوره، در جوابم گفت: ما باهاش مسافرت رفتیم خیلی حواسش هست میتونه از پسش بر بیاد! ( سعی کنید خوش سفر به نظر برسید):/

از زمانی که واجد شرایط رای دادن بودم سه دوره برای انتخابات ریاست جمهوری رای دادم  که خوشبختانه، دو دوره اش اونی که بهش رای دادم رای نیاورد  .

دفعه آخر ، شب قبل انتخابات ،خونه پسرداییم شام دعوت بودیم ، از من اصرار و از اون انکار، گفتم هیچ انتظاری ندارم ازش، فقط میخوام حافظ رای ما باشه و دیگه هیچی ، بقیه به ظاهر بی توجه،  اما توی سکوت به بحث من و اون گوش میدادن ، موقع خداحافظی مامانم  که اصولا رای نمیداد و توی این باغها نبود، گفت : فردا چه ساعتی بریم رای بدیم ؟ خانم داییم و اون یکی پسرداییم هم گفتن ما میاییم ، فردا صبح خوش و خندون ۴ نفری رفتیم رای دادیم  و رپرتاژش هم گذاشتم توی اینستا که 《ماییم و نوای بی نوایی، بسم الله اگر حریف مایی》

رای ها رو خوندن ، چیزی نزدیک به جمعیت یه کشور مثل تایوان یا سوریه به اون آدم رای داده بودند ، موفق شده بود . 

فکر کن یه کشور اندازه تایوان پشتت باشن و ببریشون لب چشمه و لب تشنه برگردونیشون ، یه مَن بری و صد من برگردی ، اول فکر میکردم میخواد و نمیشه ، بعد دیدم نه! نمیخواد! اصلا نمیخواست  . اگه اعتقادی داره واقعا دِ ین بمونه گردنش که هزار، نَه ،میلیون ها  امید رو نا امید کرد . دین اون سه نفری که من بردمشون هم گردن من  .

پ.ن : گویا ۸۰ نفر رفته بودن نام نویسی ، اعتماد به نفسها تو حلقم واقعا!! چی میشه که فکر میکنند پتانسیلش رو دارندشاید اونهام خوش سفر بودن!