خیام صادق

مامان  پای تلفن برام تعریف  میکرد که تو جمعی که بودن حرف کشیده شده به درگذشته ها ( درگذشتگان درسته چون برای انسان از جمع (ها) استفاده نمیشه ولی متن خیلی کتابی میشد)  ، یکی از پسرهای فامیل (فکر کنم ۶_۴۵ ساله است) گفته که غصه نخورید، همه اونها هم اینجا هستن و حضور دارند و فقط ما نمیبینیمشون . بعد به مامانم گفته که مثلا شوهر شمام دائم از احوالاتتون باخبره ! بعد به مامانم گفته که شوهر شما کدوم بچه اش رو بیشتر دوست داشته؟ مامان : هر سه تا رو دوست داشت ولی رابطه اش با 《الف》 خیلی خاص بود ، اونم گفته :پس از همه بیشتر به 《الف 》سر میزنه .

صحبت مامانم که تموم شد بهش گفتم ، پسره مُرده ؟!  فقط یکی که خودش مرده و برگشته میتونه اینقدر قاطع حرف بزنه !

من نمیگم اینطوری که این آدم یا آدمهای دیگه میگن هست یا نیست ، چه بسا که قلبا هم دوست دارم ، بابا م  همیشه کنارم باشه ، میگم وقتی چیزی اینقدر پنهانِ و دیتاهایی که ما داریم خیلی زمینیه و محدود و بیشتر بر اساس حدس و گمان و آمال و آرزوهامونه چطور میتونیم قاطع همچین چیزی بگیم . اصلا چطور جرات میکنیم خیلی مطمئن در موردش حرف بزنیم ! 

به قول خیام 

از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده ای کو که بما گوید راز