چون عاقبت کار جهان نیستی است، انگار که نیستی، چو هستی خوش باش!

(یه پادکستیه به اسم طنزپردازی ، تو گوگل همین رو تایپ کنید ، یه صفحه باز میشه ، یه کم بالا و پایین کنید صفحه رو ، یه پادکسته اسمش دهشاخ عمو حسنه !  صبر کنید)

همسرم رفته بود برای ضبط یه پادکست ، از محیطش گفت که یه خونه ای بوده تو یه برج ، محیط رو اکوستیک  کرده بودن و چند تا اتاق بوده و  ساعتی  رزرو کرده بودن و ...

گفت چند تا جوون اونجا رو اداره می کردن .  از شنیدنش خوشحال شدم ، از اینکه با از بین رفتن یه سری کارها،  یه سری کارهای جدید ایجاد میشه .

البته که بعضی معتقدند  در آینده ، خیلی از  آدمها،  کم کم به این نتیجه می رسند که کار نکنند و مثلا  از سرمایه گذاری کسب درآمد کنند .

اما این وسط یه حلقه مفقوده ای وجود داره ،  تو دور و بریهام (کسایی  که خیلی خوب می شناسمشون ) کسایی هستن که بازنشسته شدن  و چند تا هم خونه دارن داخل و خارج  . اما  نمی دونن الان باید چی کار کنن ، برای همین دنبال کارن بازم ، نه  برای پولش ، نه برای عنوانش ، صرفا برای گذر زمان.

خانمی رو می شناسم که قاعدتا باید امسال بازنشسته بشه ولی میگه اگه بازنشسته بشم بعدش چیکار کنم ؟ پس تا جایی که عذرم رو نخوان نمیام بیرون.

همسرم چند وقت بعد از دست دادن  مادرش گفت: من از نوزده/ بیست سالگی کار کردم،  حالا حالا  باید کار کنم و  بعد می میرم،  بدون اینکه وقت کنم اون  کارهایی که علاقه داشتم رو انجام بدم ، بخش بزرگی از زندگیم به کار گذشته.

حرفش منو یاد آیدین سمفونی مردگان انداخت ! دو سال تموم  برای آرزوی فرداش،  تو اون دخمه موند و نجاری کرد ، انگاری که یهو  پیر شد ، وقتی پول رو به دست آورد دیگه براش رفتن دنبال آرزوش مهم نبود چون دلمرده شده بود!  

کسی به ما زندگی رو یاد نداده ، انگار ما ناخواسته همه چیز رو فدای زندگی می کنیم ، عاقبت  حتی خود زندگی رو هم فدای زندگی می کنیم. ( شاید هم چاره ای نداریم!)

(حالا اون پادکستی که بالا گفتم رو گوش بدید ، دوست ندارم  نوشته ام غمگینتون کنه ، اون پادکست شاده حالتون رو خوب می کنه)