یک تکه از بهشت، جا مانده بر زمین!

تازگی ها وقتی میرم شمال، بیشتر از قبل قدر سر سبزی رو می دونم، نگرانم برای شالیزار، برای زمین های کشاورزی، برای جنگل ، دوست ندارم که این سرسبزی جاش رو بده به ویلا های رنگ و وارنگ ، این زمین ، این سرسبزی ، این بهشت باید بمونه برای همیشه، برای آیندگان . آفرین میگم به مردم هر تکه از این خطه (گیلان، مازندران، گلستان) که اینقدر براش مهمه که از پول میگذره و مقاومت میکنه و به رنج میگذرونه ولی زمینش رو نمیفروشه(به هر علتی) امیدوارم اون قدر خدا به مالش برکت بده که هیچوقت  مجبور به فروش خاک نشه.  دریغ است شمال که بیابان شود