کدام دانه فرورفت در زمین که نرست ؟!

اینی که میگم ، فقط حس و حالم به عنوانِ یه ناظر در جریانِ اتفاقه ، چون مطالعه جامعه شناسی و روانشناسی در موردش ندارم ، شاید هم از منظر این دو حوزه خیلی به جا و مناسب باشه !

چند روز پیش، مراسم چهلم مادرِ همسر، سر مزارشون برگزار  شد ، دو تا آقا اومدن، که یکی نی میزد و دیگری شعر میخوند، اولش اسم بچه ها رو به ترتیب از همسر پرسیدن . همون اول کار ،با فاصله ده متری یا کمی بیشتر ،یه خونواده ای اومدن، نشستن سرِمزار عزیز خودشون که یه آقایی  بود،مراسم شروع شد.صدای حزن آلود نی و خوندن ترانه های غمگین . خونواده همسر کلا آدم های خودداری هستند ، من از سر پایین و لرزش شونه همسرم متوجه شدم داره گریه میکنه ، منتها آروم . یکی از اون خونواده که سر مزار عزیز خودشون بودن ، یهو خیلی خیلی بلند شروع کرد به گریه کردن ، آقایی که میخوند نمیتونست تشخیص بده صدا متعلق به این مراسم نیست ،ولی یهو انگار تیرش به هدف خورده باشه شروع کرد با سوز و گداز بیشتری خوندن و اول هر چی که میخوند، مثلا میگفت:فلانی (اسم همسر) داره اینو برای مادرش میخونه ،بعد شروع میکرد به خوندن و هر بار اسم یکی از بچه ها رو می آورد ، اون خانمه مزار اونوری هی بیشتر با سوز گریه میکرد و من فکر میکردم واقعا گوش میده؟چه ربطی بین این شعر با متوفی خودشون پیدا کرده ، ولی به هر حال پاس کاری اون خانم و این آقا نتیجه اش این شد که صدایِ گریه خواهر همسر هم بلند بشه و دیگه اوج بگیره و همسر هم همینطور و... ، انگار که یکی وظیفش این باشه که بیاد اشک آدمها رو دربیاره ، پیش خودم فکر میکردم یعنی این آقا وقتی آدمها گریه میکنند، یه نقطه عطف کاریه براش و به معنای موفقیته و فراز کاریش محسوب میشه ، چون بعد اون اوج، احساس کردم باید کمربندها رو ببندیم و  از صندلیمون بلند نشیم و آماده فرود بشیم . ماهیت شغل این آدم ،که چقدر ثمربخشه بمونه برای اهل فن .

 جالبه بعد مراسم که با آیزنه همسر صحبت میکردم ، وقتی اون گفت :ای بابا! خانمه چرا اونقدر بلند گریه میکرد، تازه همسر متوجه شد و گفت: مگه صدای گریه فلانی( خواهرش) نبود؟!!!!