یه روزهایی حس میکنم پشت من ، همه شهر می گرده دنبال تو!

پدرم بچه اول بود، وقتی ۱۸ ساله بود ، پدرش رو از دست داد ، پدرش موقع فوت ۴۲ ساله بود ، تجربه این اتفاق ، باعث شد که تمام زندگیش، حواسش باشه و تلاش کنه که اگه یه روزی نباشه خونواده اش، دچار مشکل نشن . برای شخصِ من، پدرم کاملا معنای پشت و پناه بود ، خوشحالم که تا فرصت بود بهش گفته بودم که دوستش دارم ، توی وسایلش یه کارت ساده پیداکردم که مال دوره دبیرستانم بود، براش نوشته بودم : تو فقط بابام نیستی ، بهترین دوستم هم هستی ، دوست دارم و روزت مبارک  اون قدر رابطه قوی و غنی و عمیقی باهاش داشتم که بعد فوتش میدونستم قرار نیست کسی جاش رو برام پر کنه ، اینطور نبود که توی همسر یا برادرم بگردم و رگه ای پدرانه پیدا کنم که خلا نبودنش رو  پر کنم . 

تازگیها دقت میکنم میبینم توی خانواده هایی که پدر و یا مادر نقش خودشون رو کامل ایفا نکردند، به هر دلیلی ( کمبود عاطفه ، فقر فرهنگی یا فقر مالی) ، بچه های اول این نقش رو بر میدارن ، اتفاق عجیب این که بقیه بچه ها این رو می پذیرن و مسئولیت و انتظار از پدر یا مادر رو شیفت میدن به  خواهر و برادر و اتفاق دردناک اینکه چون آدمها نمیتونند نقش والد و فرزند و خواهری یا برادری رو توامان بی نقص بازی کنند ، در نهایت رابطه خواهر و برادریشون هم آسیب میبینه. چون توقع دارن  و  توقع  سر در شهر کینه  و سو تفاهمه. هیچ کسی درستی های یه املا رو نمیبینه ، همیشه این غلطهان که شمرده میشن و این داستان همه جای زندگی مصداق داره!

پاراگراف اول رو برای این نوشتم که بگم حرف من شاید قضاوت نابه جا باشه ، من جای آدمهایی که یه نقش رو می پذیرن و یا اونهایی که  از سر اجبار، از برادر / خواهر  انتظار دارند نبودم ، اما به عنوان یه ناظر میگم که اگه خواهر و برادر ارشد هستید، فقط کافیه نقش خودتون ( خواهر/ برادری) رو خوب  و یا خیلی خوب بازی کنید . و اگه جز دسته ای بودید که پدر و مادر کاملی نداشتید یادتون باشه اونی که داره خوبی و بزرگتری میکنه رو مدیون چشمهای خودش نکنید .