Home alone

هفته پیش که بهمون خبر دادن دو تا خواهرهای همسر هم دارن جلای وطن میکنند ، یه بیست و چهار ساعت خیلی غمگین بودم ، حقیقتش باهاشون بهم خوش میگذشت .( خودشون و همسراشون جو سالم و شادی بودند). اصولا با آدمهای هم سن و سال خودم بهم خوش میگذره و میدونم دیگه قرار نیست خونه پدر همسر بهمون خوش بگذره ! 

حالا اونهام رفتن، سالها قبل که  راد یه ساله بود، عموش هم رفته بود . خانمش رو دوست داشتم و با اون هم بهم خوش میگذشت . 

خواهرزاده، ۴ سالی میشه که رفته و امسال تابستون،  پدر و مادرش رفتن پیشش ، میدونم برادرزاده ها و اون یکی خواهر زاده هم قصد رفتن دارند و متعاقب رفتن اونها ، رفتن پدر و مادرهاشون هم دور از ذهن نیست . در مورد اینا دیگه بحث خوش گذشتن نیست یه تیکه از قلبمن.  

دیشب راد گفت: میشه نَرَم توی کلاسهای تابستونی مدرسه ؟ گفتم : نه ! ما الان مثل خانواده دکتر ارنست هستیم که تک و تنها اینجا موندیم ، برو مدرسه بذار چهار نفر رو ببینی بلکه تعامل های اجتماعی رو یاد بگیری ، باید کم کم بگردم  برات یه( مرکر) بخرم .

پ.ن: همسرم همون اوایل پیش  از ازدواج در مورد مهاجرت ازم نظر پرسیده بود ، جزء مخالفین مهاجرت بود ، اینا مالِ  اون نسلی بودند که امیدوار بودند به گفتمان و گفتگوی تمدنها و  وطن و  تغییر مغزها و .....