بی تو اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

یکی از دوستهام ،آخرهای فروردین بهم زنگ زد  ، گفت: این چند وقته هر جا رفتم که چغاله بادوم میفروختن ، یادت افتادم ( عزیزترین میوه برای منه).

معمولا کسی بخواد خوشحالم کنه اگه خونشون دعوت باشم برام لوبیا پلو درست می کنه . یعنی به کرات شنیدم که به خاطر الف این غذا رو درست کردیم ، در حدی که همسر گفت: همه دوست و فامیلتون  میدونن که تو لوبیا پلو دوست داری؟!!!!!

قدیما که اهل فوتبال بودم ، حجازی رو خیلی دوست داشتم ، چند سال پیش یکی از بچه های مدرسه اومد توی جمعمون( ما تقریبا ۱۵ ۱۶ نفرمون با هم در ارتباطیم ، از بقیه هم با خبریم ) ، به من که رسید گفت: اسمت یادم نیست ولی تو همونی که حجازی رو  دوست داشت و استقلالی بود:).

خودم وقتی حافظ میخونم، یاد اون دوستم میفتم که  دیگه با هم رفاقتی نداریم  ، یعنی  چه اون آدم باشه چه نباشه تا دنیا دنیاست حافظ خوندن منو یاد اون میندازه  همینطور آش رشته خوردن زیر بارون!  . نارنج با پوست پفکی منو میبره به خونه عموم ! سوشی خواهرزاده ام رو یادم میاره ، یه سری تکه کلامها و یه عطر خاص برادرم رو یادم میاره  و....

انگار ما تو زمان بودنمون برای وقتی که نیستیم ( نه لزوما مرگ) یه سری رد و امضا از خودمون میذاریم  که آدمها با دیدنش یاد ما میفتن .