دلم برای باغچه می سوزد!

بیست  و دو / سه سال پیش  ، تو خونه نشسته بودیم که صدای یه آهنگی اومد و بچه ای با صدای نازک اما با تمام قوا میخوند ،: یا مولا دلُم تنگ اومده ، شیشه دلم  ای خدا زیر سنگ اومده . پنجره رو باز کردم، دیدم یه دختر بچه ۵ یا ۶ ساله با موهای لخت و کوتاه،  کنار باباش میره باباش آهنگ میزنه و این طفلی هم میخونه . به بابا گفتم بهشون پول بده بابا رفت و بهشون پول داد ، وقتی برگشت  گفت:  چه بچه قشنگی بود ! صدای دختر بچه دوباره که بلند شد انگار دل من بود که زیرسنگ بود،  وسط هال صورتم رو گرفتم  میون دستهام و بلند بلند گریه کردم ، مامانم گفت: تو چرا گریه می  کنی ! اونی که باید گریه کنه عین خیالش نیست!

اون موقع اولین مواجهه من با بچه هایی بود که به طمع/ نیاز  پول بیشتر همراه پدرشون میومدن ، در نتیجه خیلی  خیلی غم سنگینی روی قلبم احساس می کردم ،  حالا اما بعد این همه  سال انواع و اقسامش رو میبینیم و راحت از کنارشون رد میشیم . برام عادی شده!

بارهای اولی که یه نفر رو می دیدم، خم شده توی سطل زباله برام دردناک بود ، الان اونقدر زیادن که اگه ببینم دیگه متاثر نمیشم  ، پذیرفتم  انگار ! برام عادی شده!

وقتی کرونا شروع شده بود برای همه مشاغل یه سری دستورالعمل های بهداشتی داده بودند ،گفته بودند که تفکیک زباله ها هم فعلا این کار رو انجام ندن ، انگار به رسمیت بشناسی این کار رو به عنوان شغل !

امروز یه آقایی رو دیدم که موتور سوار بود خم شده بود توی سطل ، دوباره متاثر شدم و  نوچ کردم ، کاش عادت نکنیم ، کاش برامون عادی نشه ! این شغل نیست ! این غصه چرا به جای درمون شدن باید عادی بشه آخه! نکنید با ما این کار رو ، سنگمون نکنید! بذارید دلمون بسوزه برای پرنده ، گربه ، بچه ، آدم ها 

به قول فروغ 

《من از تصویر بیهودگی این همه دست

و از تجسم بیگانگی این همه صورت می‌ترسم》

پ.ن : الان مطمئن نیستم که کمک هایی که ما به بچه هایی که همراه والد هستن و برای آروم کردن وجدان خودمونه انجام میدیم، کار درستی باشه ، چه بسا ما با اشتباه احساسیمون یه بدعتی گذاشتیم و این پالس رو دادیم که از بچه میشه پول درآورد!