افسوس که آنچه برده ام ، باختنی است!

اوایل دهه هشتاد ، همه لیسانس داشتن ، اما هنوز برای ارشد و دکترا ، ظرفیت ها رو نبرده بودن بالا ، کلی رشته مصوب و غیر مصوب دانشجو نمی گرفت ، در نتیجه ارشد و دکترا هنوز ابهت داشت ، خواهرم گفت : سرایدار مدرسه ایرانی ها تو مسکو دکترای تاریخ داره و تاجیکه! من که خیلی تعجب کرده بودم گفتم : پس چرا اومده شده سرایدار؟ گفت : مثل اینکه ظرفیت دانشگاههاشون بالاست و آدمها فقط درس میخونند، تازه بوفه مدرسه هم دست یه خانم ِ تاجیکه که دکترای شیمی داره ! ، دربون سفارت هم فکر کنم دکترای یه رشته ای بود، الان یادم نمیاد!

دوستم گفت : خانم برادرم تا دیروز که خونه بود و دیپلمه، الان یه ماهه میگه من کارگردان تئاترم  و دانشگاه درس میدم، البته نگفته کدوم دانشگاه . رفتم تو صفحه ای که میگفت، دیدم راست میگه: نوشته نویسنده، عکاس ، کارگردان ، آب حوضی و... 

مامان گفت : مامان ِفلانی گفته پسرم دکترا گرفته، پرسیده : چه رشته ای؟ مادره گفته: نمی دونم!

به مامان گفتم ، تا سال ۹۹ که فوق دیپلم بود، چطوری الان دکتراش رو گرفته!

دنیا گشته و گشته ، هم سرنوشت اون تاجیکها شدیم ، بپذیریم که دیگه اون قدر ابهتی نداره ، بذاریم فقط خودمون بدونیم چه گندی به تحصیل زده شده ، بعضی دردها رو بهتره تو خلوت و تنهایی تحمل کرد حقیقت تلخ ! تحصیل ِما ، برای بچه های فردا ، مثلِ تعریف ِخاطره سفره انداختن ِ از این سرِ سالن تا اونورِ سالنه  خانم های سالخورده امروزِ که به شکل یه دستاورد در موردش حرف میزنند. 

اگه بار حقوقی نداره ، بگم خاک برسر وزارت علوم؟!!