راد دو یا سه ساله بود ، داشتم باهاش بازی می کردم ، یه قطعه از لگوش رو پیدا نمی کردیم ، یهو گفت : پیداش کردم ، تو《 تُنقَم 》 بود!  گفتم: هان!! کجا؟! گفت : اینجا ! تو تُنقَم !  چند بار دیگه هم، از این کلمه من درآوردی استفاده کرد تا منظورش رو فهمیدیم . وقتی چهار زانو میشینید ، یه مثلثی ایجاد میشه ، نمیدونم چرا براش اسم گذاشته بود و بهش میگفت: تُنقِه !

به هر حال یه واژه ای به واژگان خونواده ما اضافه شده که فقط خودمون میدونیم چیه ! 

شاید زبان همینطوری بوجود اومده!

داشتم یه مصاحبه میخوندم از پروفسور ارفعی ، ایشون گویا تنها متخصص  زبان اکدی و ایلامی هستند. خودشون تو دهه چهل میرن امریکا و اونجا دانشجو بودند به صورت تخصصی این زبان رو یاد می گیرند، بعد یه جا تو مصاحبه میگن که یه سری زبان آموز میان که یاد بگیرن ولی از نیمه رها می کنند و میرن ، گویا رشته دانشگاهی نداریم و اونهایی که میرن برای یادگیری تو فرهنگستان آموزش می بینند. و فقط از یه زبان آموز یاد می کنند که تا آخر یاد گرفته ، خب ، بعد صد و بیست سال ایشون چی ؟ قراره از بین بره برای همیشه! عجیب نیست این قدر بی تفاوتی!

بابا ما بچمون یه کلمه از خودش درآورد ، تو فامیل ثبتش کردیم ، چه راحت چشم پوشی میکنند از داشته هاشون!