لحظه ها را دریاب، چشم فردا ،کور است.

دیروز مامان از سفر برمیگشت قرار گذاشتیم دو خواهرون بریم خونه رو گردگیری کنیم ، زودتر رسیدم  کلید انداختم رفتم تو ،به قاب عکس بابا سلام کردم ، گفتم چطوری .... جون ؟ دلم برات تنگ شده . کارها رو کردیم و مامان ظهر رسید ، سرم درد میکرد ، ناهار خوردم، یه نوافن خوردم و رفتم روی تختم دراز کشیدم و خوابیدم ، بیدار شدم ، مامان داشت وسایلش رو جابه جا میکرد گفت : بهتر شدی؟ بیا چای بخور، گفتم : الان میام ، چشمهام رو بستم ، فکر کردم  چقدر خوبه که این خونه هست ،کاش میشد یه لحظه برم اون سالهایی که بابا بود، بعد ناهار میرفتم میخوابیدم ، راد رو میسپردم به مامان و بابا، ساعت ۴ صداشون رو میشنیدم که به راد میگفتن برو مامانت رو صدا کن بیاد چایی بخوریم ، چهارنفری حرف میزدیم و چایی  میخوردیم ، آدم باورش نمیشه که یه روز، قرارِ برای همون چای خوردن هم دلش عمیقا تنگ بشه. 

موقع خداحافظی، شونه مامان رو بوسیدم( به حق کارهای نکرده ) 

گفتم :بمونی برامون ، چقدر کیف کردم که امروز اینجا خوابیدم .