گفتار نیک

سال ۸۸،شنبه بعد انتخابات ، با استادِ راهنمام ساعت ۸ صبح قرار داشتم ، زود بیدار شدم ، رفتم توی آشپزخونه ، همسایه کناریم رفت پشت بوم، پیش داییش که خونه بغلیمون بود( دو تا خواهر و برادر خونه های ویلاییشون که کنار هم بود رو ساخته بودن ، داییه نمیدونم همه واحدهای ساختمون مال خودش بود یا کلا چون احساس مالکیت داشت پشت بوم برای خودش میز و صندلی و ... گذاشته بود)،صداشون از نورگیر میومد تا سلام کرد، داییش با خنده گفت : نتیجه رو اعلام کردن . احمدی.ن ، رای آورده . یخ کردم ، رفتم توی اتاق ، همسر رو بیدار کردم گفتم : داییِ آقای فلانی میگه نتیجه رو اعلام کردن ، متحیر بلند شد و اومد تلویزیون رو روشن کرد، دیدیم آره ! 

سکوت اون صبح  تهران ، نگاه گنگ آدمها به هم ، سردی چهره ها  و ....بقیه اش رو کیه که خبر نداره.

اما حالا از اون روزها خیلی گذشته ، دیروز غروب به همسر میگم  ببین چقدر خوبه که ما فقط ناظریم و فقط نگاه میکنیم، بدون عکس العمل ، چقدر خوبه توی دلمون هیچ اتفاقی نمیفته ، نه خوشحال میشیم و نه ناراحت ، سنگین نیستیم هیچ باری از این اتفاق اجتماعی احساس نمیکنیم ، سبک سبکیم. کاش میشد کلا توی دنیا ،اینطور زندگی کرد ، یعنی فقط ناظر بود و بس!  آروم و ساکت و بی نظر.

دیروز صبح وقت آندوسکوپی داشتم ، مامانم نگران بود ، من نگران بودم ؟ بله . 

برای اینکه چیزی باشه؟  نه

از بی هوشی می ترسیدم ؟ نه 

از اینکه محیط استریل نباشه ؟ نه 

از حرف زشت:|

یه دوستی دارم میگه کسایی که از بیهوشی در میان ، ممکنه حرف زشت بزنند ، من از ۴۸ ساعت قبل تا لحظه ای که گوشم سنگین شد و فهمیدم دارم بیهوش میشم  مدام ذکر میگفتم که وقتی به هوش میام حرف زشت نزنم  ،