پیراهن پاره

میخواستیم بریم تئاتر ، یه بنده خدایی رو هم ، چون همسرش علاقه به تئاتر نداشت  و در واقع حوصله این تفریحات رو نداشت ، گفتیم که ببریمش ، رفتیم دنبالش  و تئاتر و گردش و ... همه چی خوب بود تا موقع خداحافظی  .. گفت : دفعه بعد که خواستیم بریم، یه جور برنامه بچینید که... حقیقتش به بقیه اش اصلا گوش ندادم ، چون خراب کرده بود ، تازه یادم  اومد که مدلش اینطوریه ، از اون دسته آدمهایی که اگه کنارش بند کفشت باز بشه جرات نمیکنی خم شی،  بند کفشت رو ببندی ، چون اون فکر میکنه تو خم شدی که سوارت بشه ! 

 به شدت گریزونم از آدمهایی که به محض اینکه کاری براشون انجام میدی ، فکر میکنند این قرارِ روتین باشه .

اگه خواسته ما ، در حد یه لیوان آب هم باشه _اینقدر دم دستی و پیش پا افتاده _ تا زمانی که کسی در اختیار ما قرارش میده ، لطفِ و وظیفه اش نیست ، قرار نیست ما خودمون رو عادت بدیم به توجه و محبت  بقیه،  ولو اون آدم ، همسرمون ، خونواده امون یا دوستهای نزدیکمون باشند. تجربه متاسفانه به من ثابت کرده ، مداومت در انجام یه کار، باعث ایجاد عادت میشه و اون روزی که به هر دلیلی نخوام یا نتونم اون کار رو انجام بدم ، به نوعی مواخذه  میشم ( گاهی گله طور) ، واسه همین حواسم هست روتین نسازم برای کسی ، امیدوارم تجربه شما این چنین نباشه!