دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ

حلقه عروسیم رو خیلی دوست دارم ، اون قدر که جمله های گهرباری درموردش گفتم. مثلا من مردم اینو باهام دفن کنید . اگه ازت جدا شدم ، میشه حلقه امو بهت ندم ؟! 

چند روز پیش میون صحبت به همسر گفتم : خیلللی حلقه عروسیمو دوست دارم ، روزی که نبودم ، بده به راد . بعد به این فکر کردم که آیا این تعلق خاطری که من دارم   رو  راد به حلقه من داره؟ حتی اگه داشته باشه منحصرا تا زمان حضور خودش ( صد و بیست سال ان شالله ) هست و بعدها ، فروخته میشه و فراموش .

میبینید هیچ چیز، تاکید میکنم ، هیچ چیزِ  این دنیا ماندگار نیست . 

توی یه برنامه ای، سروش صحت  تعریف می کنه که تو ۱۲ سالگی ،  کتابی خوندم که مثلا فلان سال کره زمین از بین میره ، بعد به این فکر کردم که خوب همه چی ، دقیقا یعنی چی ؟!!! یعنی همه و همه چی، حتی گلستان سعدی  و...

خیلی نکته جالبیه ، همه چی و همه چی ، ببینید! تو این روزگار ، ما چقدر دغدغه امونه که به زندگیمون و روزمرگیهامون وزن بدیم ،  ما میدونیم که خط زندگی کوتاهه و نمی تونیم بِکِشیمِش که بلندتر بشه، پس سعی می کنیم پهنش کنیم که دیده بشه ،همین کلمه روتین پوستی چیز عجیب و غریبی که نیست ، وزن دادن به یه کار ساده است ، ما دوست داریم بمونیم ، حتی اگه نباشیم ولی یه جای دنیا ، شاید معادلاتش بر طبق محاسبات ما پیش نره ، سریال جیران رو نسبت به کارهای قبلی فتحی ضعیف میدونم ولی یه جمله خوب داشت 《 هیچ چیز، شرط  هیچ چیز نیست》.  

صبح مامان گفت : فلانی گفته ، مامانش( ۸۵ ساله است) وسایلش رو خیلی دوست داره و وابستشونه و دوست نداره حتی به دخترش که تازه رفته و مستقل شده یه دست رختخواب بده ، گفتم : طفلک نمیدونه دنیا به زودی همه اینا رو ازش میگیره! چه بخواد و چه نخواد!