هدف ، خاطره رو توجیه میکنه؛)

این خاطره رو الان میتونم تعریف کنم که تقریبا رابطه منو با خانواده همسرم می شناسید! البته هدفم شنیدن خاطره نیست ، هدفم نتیجه گیریه

فکر کنم دو سال بود از ازدواجمون می گذشت، خواهر بزرگ همسر چند بار بهم گفت : کاش همه مادرشوهرها مثل مامانِ من خوب بودند و خوش به حالتون ،  مودبانه لبخند میزدم و تایید می کردم ! اما به این فکر می کردم مگه قرار نبود که مشک خود ببوید؟! پس چرا عطار ، خودش  می گوید؟!!

تا یه بار به همسر گفتم ، ببین مامانِ تو به عنوان مادرشوهر ، آدم بدی نیست ( واقعیت رو گفتم)، ولی مگه کار خاصی برای من می کنه که میگید مادرشوهر خوبیه؟

همسر با یه لبخندی گفت: چون تو، از اول،  تصورت غلطه! مادرشوهر که نباید کاری برای آدم بکنه ! همین که مادرشوهر، عروس رو اذیت نکنه کافیه و نشون میده مادرشوهر خوبیه!

نظر من این نبود و نیست ،  واژه به خودی خود، برام  بار  و اعتبار داره ، نه در مورد ایشون  در مورد همه، کسی که بدی نمی کنه و آزاری نمیرسونه ، آدم بدی نیست ، ولی برای خوب بودن ، فقط!  کافی نیست که بد نباشی ، بلکه باید خوبی کنی! حتی اگه مراد نیابی ولی به قول سعدی به قدر وسع بکوشی!