صدای پای فاصله ها

به همسر گفتم ، راد رو میبری آرایشگاه ؟ گفت: خودت ببر دیگه !

گفتم : من برای خودم آرایشگاه نمیرم ، حالا باید برم بشینم تو آرایشگاه مردونه ! با یه اکراهی  لباس پوشیدم و رفتیم ! شبیه فیلم هایی بود که سکانس اول طرف میگه امکان نداره من برقصم ، تو سکانس بعدی میبینی که وسط وایساده  داره می رقصه!

اگه کسی از پشت شیشه میدید، راد نشسته بود روی صندلی و یه پسر جوون داشت موهاش رو کوتاه می کرد ، من نشسته بودم روی صندلی های  کناری،  با یه فاصله ای  آقای آرایشگری که آرایشگاه هم متعلق به اونه نشسته بود و داشت عکسهایی که توی موبایل من بود رو نگاه می کرد و حرف میزدیم و میخندیدیم! ( خوش گذشت)

این آقا از بچگیم اینجا آرایشگاه داره ، سال ها موهای پدر و برادرم رو کوتاه کرده ، فامیلیم رو که گفتم ، یاد بابا کرد و حال همه رو پرسید و عکس برادر و بچه هاش رو خواست ببینه و...

از آرایشگاه که اومدیم بیرون ، راد گفت: چه حافظه ای داره ، چقدر خوب همه چی یادش بود.

تردید دارم برای گفتنش ، احساس می کنم بعد رفتن مادر همسر ، بچه ها ، شبیه به دونه های تسبیح که نخش پاره شده ، هر کدوم یه طرف میرن ، بی دلیل!

 به همسر میگم نذار ادامه دار بشه، یهو به خودتون میایید، میبینید فاصله نیست اسمش شده شکاف ! سکوت می کنه ، دوست داشتم پدرش مداخله می کرد ولی ایشون انگار توی مداری دیگه سیر می کنه ، شبیه شده به نو عروس هایی که نگران جهیزیه اشون هستند و با یه وسواسی وسایل رو بسته بندی می کنه  و روی هر چیزی رو که فکر کنید با پارچه می پوشونه ، اون قدر که فکر می کنی اگه خودت هم یه لحظه ای ساکن بشینی ، پاشه روت پارچه بکشه!